خطر حذف ایران از جام جهانی!

پیام یونسی پور

در اساسنامه کمیته بین‌المللی المپیک و در تشریح شرح وظایف فدراسیون‌های جهانی چنین می‌خوانیم.
فدراسیون بین‌المللی: «سازمان بین‌المللی مستقلی است که عهده‌دار اداره یک یا چند رشته ورزشی در جهان بوده و از سوی کمیته بین‌المللی المپیک به رسمیت شناخته شده باشد.»
فیفا، دقیقا همانند فیلا و فیبا و فیده و فینا، نهادی مستقل است که سایه کمیته بین‌المللی المپیک را به‌عنوان نهادی والاتر، در تمامی اعصار بالای سر خود دیده. فیفا هرچند در قیاس با تک تک فدراسیون‌های دیگر، آنقدر بال و پر گرفته و صاحب قدرت شده که گاهی کمیته بین‌المللی المپیک را در مذاکره و با بستن پیمان و عهدنامه مجاب کند که برای صیانت از تورنمنت درجه اولش مانند جام جهانی، 16 تیم رده امید را از قاره‌ها به المپیک بفرستد اما همین فیفا، تا زمانی که منافع رسمی و جدی سرانش به مخاطره نیفتاده باشد، خودش را رودرروی یک نهاد عالی‌تر مانند کمیته بین‌المللی المپیک که به نوعی متولی کلیت ورزش جهانی است قرار نخواهد داد. این داستان قدرتمندترین فدراسیون جهانی و رسمی کره زمین است. باقی فدراسیون‌های بین‌المللی مقابل کوچکترین فرمان IOC سر تعظیم خم می‌کنند.
***
چشم‌های کمیته بین‌المللی المپیک روی ساختمانی است که این روزها بر سر مدیریت و ریاستش دعاوی شفاهی و رسانه‌ای شکل گرفته. کمیته بین المللی آنقدر پیش زمینه‌های لازم را داشته و دارد که نیازی به جمع آوری مدارک و ادله جدید برای زیر فشار گذاشتن کمیته المپیک ایران نداشته باشد. حتی یک اشاره رییس کنونی برای به تعویق انداختن غیرمنطقی انتخابات کفایت می‌کند تا IOC شک خود را به یقین تبدیل کند و مستقیم و بی‌واسطه برود سر اصل مطلب! کمیته بین‌المللی ماه‌ها است که منتظر برگزاری انتخابات کمیته ملی المپیک ایران است و بیش از این دیگر نمی‌تواند با ایران مماشات کند. اگر این‌بار انتخابات به خواسته علی‌آبادی و همراهانش به تعویق بیفتد، بهانه برای COI جور می‌شود؛ و آن‌وقت خطر تعلیق بیخ گوش ورزش ایران است.
***
تمامی این تهدیدات اما برای آن مردانی که در کمیته بین‌المللی المپیک به دنبال تعویق زمان انتخابات و یا دور زدن قانون برای ابقا یا حضوری غیرقانونی هستند، آنقدر پیش پا افتاده هست که با تلخندی از آن بگذرند!‌ مردانی که یک بار فوتبال را در تعلیق دیدند و بعد 2 سال عمر فوتبال را به بطالت گذراندند تا قدرت خود را نشان دهند، حالا با این تصور که تا آغاز المپیک آینده زمانی به درازای دو سال و اندی زمان باقی مانده، حتی تعلیق را هم به بازی می‌گیرند. تصور اینکه شاید کمیته بین‌المللی هم مانند فیفا رفتاری مصالحت آمیز نشان دهد و ورزش ایران را میان زمین و آسمان نگه دارد تا مشکل خود را با زیرمجموعه‌اش در ایران حل کند، چندان سخت نیست.
بحث از فیفا می‌شود، چون‌ می‌توان انتظار داشت کمیته بین‌المللی، برای زهرچشم گرفتن از کشورهای زیرمجموعه‌اش در جهت حفظ استقلال و یا پایبندی به مواضع کلی IOC این بار به شکلی جدی‌تر وارد عمل شود. شکل جدی رفتار کمیته بین‌المللی را می‌توان در نمونه‌ای مانند کویت دید اما این بار کمیته بین‌المللی با استفاده از ابزاری مانند جام جهانی، قطعا رفتاری دوستانه را در قبال ایران پیش نخواهد گرفت. بی‌شک «فیفا» مبدل به مهم‌ترین ابزار IOC برای جلوگیری از خروج ایران از قوانین و مواضعش خواهد شد. فیفا براساس همان اساسنامه‌ای که به تصویب اعضای مجمعش رسیده، تابع و زیرمجموعه‌‌ای است از کمیته بین‌المللی المپیک که البته نمی‌تواند برخلاف دستورالعمل‌هایی که از سوی بالادستش صادر می‌شود فعالیت کند.
سپ بلاتر چرا باید برای فوتبالی که بارها طی ده سال اخیر، خطر کج روی از اساسنامه فیفا را نشان داده مقابل نهاد بالادست خود بایستد؟ IOC به سادگی می‌تواند مانع از فعالیت‌های فوتبالی ایران به واسطه فیفا شود. مهم‌ترین و اولین اتفاق چیست؟ محرومیت ایران از جام جهانی فوتبال! فیفا چرا باید برای چنین دستوری از نهاد بالاتر از خود تبعیت نکند؟
***
روزی که خطر محرومیت فوتبال ایران را تهدید می‌کرد، روسای وقت سازمان تربیت بدنی، تهدید فیفا را نوعی بازی رسانه‌ای و جنگ لفظی خواندند. نتیجه‌اش همانی شد که فوتبال ایران با هزاران ساعت رایزنی، تا دو سال روی هوا معلق ماند. همان روسای سابق سازمان وقت و مردان تصمیم‌گیرنده در کمیته بین‌المللی المپیک، همین تعلیق کلیت ورزش ایران را نوعی شوخی، بازی رسانه‌ای، دست‌های اجنبی در پشت پرده و... می‌دانند و شاید تا وقت و روزی که فاجعه‌ای وسیع‌تر مانند از دست رفتن جام جهانی رخ ندهد، کسی متوجه بازی خطرناکی که شروع شده نشود.
از دست دادن جام جهانی، با یک اشتباه ساده از سوی مردانی که امروز سعی می‌کنند انتخابات کمیته را به تعویق بیندازند ممکن می‌شود. این شاید شاهکار مدیران اسبق که برای بقا تلاش می‌کنند را تکمیل کند.