به داد ورزش برسید

پیام یونسی پور
مخالفت کمیته تلفیق با تخصیص یک درصد از بودجه وزارتخانه‌ها و ادارات دولتی به ورزش در سال 93 نه تنها جلوی حل مشکلات اولیه ورزش ایران در سال آینده را خواهد گرفت که حتی جلوی طرح‌های آینده دولت برای تزریق بودجه‌های اضافه به وزارت ورزشی که مهم‌ترین سال دهه 90 را پیش روی خود می‌بیند را هم خواهد بست.
امروز آخرین فرصت برای نمایندگانی است که در مجلس شورای اسلامی باید بودجه پیشنهادی دولت برای سال آینده را مورد بررسی قرار دهند و در این میان، نادیده گرفته شدن حق ورزش و خلاصه کردن بودجه یکساله وزارتخانه‌اش به رقم حیرت انگیز چهارصد میلیارد تومان می‌تواند یک سیاهه باورنکردنی را از سالی برای ما بسازد که قرار است مهم‌ترین اتفاقات ورزشی سال‌های اخیر در آن رخ دهد. آیا نمایندگان مجلس که روی یک درصد کمک وزارتخانه‌ها به ورزش کشور خط قرمز کشیدند، از رویدادی مانند جام جهانی (که بعد از انتخابات ریاست جمهوری خردادماه، توانست پای میلیون‌ها ایرانی را به خیابان‌ها باز کند و جشنی ملی را در شهرهای ایران به راه بیندازد) بی‌خبر هستند؟ فراکسیون ورزش در مجلس چگونه این مهم را به سایر نمایندگانی که دغدغه‌هایی مانند صنعت و معاش مردم را دارند یادآوری نکرده که در سال 93 باید کاروان‌های ورزشی ایران در رقابت‌های «اینچئون» حاضر شوند؟ همین نمایندگانی که امروز با یک درصد تخصیص بودجه‌های دولتی به ورزش مخالفت می‌کنند، آیا فردا یک پای ثابت سفر کاروان‌های ما به برزیل و کره جنوبی نمی‌شوند؟ آیا همین نمایندگان محترم که روی فقط یک درصد (دقت کنید یک درصد) از تخصیص بودجه‌های مازاد دولتی به ورزش قهرمانی خط کشیده‌‌اند، با اولین ناکامی‌های احتمالی کاروان‌های ورزشی ایران که محصول نداشتن اردو، مربی، بازی تدارکاتی و... است روی سر وزارت ورزش و دولت کوهی از نقدهای فنی و غیرفنی را خراب نمی‌کنند؟ یک درصد بودجه‌‌ای که امروز مجلس از ورزش دریغ می‌کند نه آنقدر حساس و سرنوشت ساز است که بخشی از صنعت و تجارت ایران را نجات دهد و نه برای ورزشی که کمترین حد مورد نیازش در بودجه گنجانده شده است قابل چشم پوشی بود. آیا این نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی از حساسیت تورنمنت‌های سال آینده ورزش ایران در جام جهانی فوتبال، بازی‌های آسیایی اینچئون و انتخابی‌های المپیک در تمامی رشته‌هابی‌اطلاع بودند؟ اگر جواب مثبت است که وای به حال کمیسیون ورزش و اگر مطلع بودند و چنین تصمیمی اتخاذ کردند که وای به سرنوشت این ورزش!
برای نمایندگان مجلس که امروز قرار است سرنوشت ورزش ایران را رقم بزنند می‌توان از ژاپنی‌ها یک واقعه تاریخی به نمونه آورد. روزی که ژاپنی‌ها جنگ دوم جهانی را با شکست تمام کردند، وقتی زیر شروط سیاستمداران برنده جنگ قرار گرفتند، برای خود یک شرط تعریف کردند. چیزی مانند بالارفتن نام و پرچم ژاپن در تمامی ورزشگاه‌های جهان. اولی با ساعتی که بالای هر ورزشگاه و روی اسکوربورد با نام کشور سازنده (ژاپن) قرار می‌گیرد و دومی با مقام‌هایی که ورزشکاران و تیم‌های ژاپنی در رقابت‌های برون مرزی (المپیک و بازی‌های آسیایی و جام جهانی و... ) به دست می‌آورند. ژاپن امروز به هر دو رسیده است. هم در صنعت و هم در ورزش. ما اما در سالی که می‌توانیم پرچم ایران را در برزیل و کره جنوبی برافراشته کنیم و برای المپیک سرمایه گذاری و برنامه‌ریزی داشته باشیم، بودجه ورزش را قطع می‌کنیم!‌برای مردم ایران چه چیزی بیشتر صاحب اهمیت و ارزش و اولویت می‌شود؟ اهتزاز پرچم ایران یا شکست‌های دایمی قهرمانان ایران و دلخوش کردن به صنعتی که با این بودجه یک درصدی تکان هم نخواهد خورد!
با این بودجه، با این آینده نگری و تصویری که برای ورزش ساخته‌ایم، حتی نمی‌توان به یک روزمرگی ساده هم فکر کرد. مجلس نه کمکی به خصوصی‌سازی ورزش (از جمله استقلال و پرسپولیس) می‌کند و نه معاش ساده و حداقلی این ورزش را فراهم می‌آورد. باید نگران روزهایی بود که در سال آینده ورزش ایران در تمامی رویدادهای بین‌المللی سیری قهقرایی را طی می‌کند و همین نمایندگان فهیم مجلس، خواهان پاسخگویی دولت و وزارتخانه به ناکامی‌ها خواهند شد. نمی‌توان دست و پای ورزش را بست و از او انتظار داشت که اقیانوس را شنا کند!